Na het versturen van onze mails en dergelijke, hebben we koers gezet richting strand. Toen we daar aankwamen viel ons mond open: een prachtig strand met palmbomen, strandcafees en al wat je wil. Het was fantastisch om te zwemmen: zoet water met een lekker temperatuurke en goeie golven. We hebben nog staan roepen om gustaaf de krokodil, maar hij kwam niet opdagen…

Omdat ons maagje begon te knorren besloten we ons richting strandclub te begeven. We bestelden van héél de kaart iets en lieten dit in de midden van de tafelzetten. Zo kon iedereen eens vanalles proeven. Over het eten hebben we trouwens echt niet te klagen, integendeel. Soms moet je het stellen met enkel een brochette en een banaan, de andere keer krijg je een gigantisch bord voorgeschoteld, maar het is altijd erg lekker. Enfin, na het eten hebben er zich enkele op de dansvloer van de strandclub gewaagd. De meligsten r&b en hiphop is in Burundi dé muziek bij uitstek…

’s avonds namen we terug een busje om ons naar het restaurant te brengen waar we hadden afgesproken met de gidsen voor een brochette. Deze keer had ons busje een overdreven muziekinstallatie. Met 4 enorme luidsprekers in de koffer cruisden we door de straten van Buja. Weer van die zoetzemerige r&b, maar het was wel pompen! We werden hartelijk ontvangen door de gidsen, in terug een gezellig etablissement genoten we van onze vis/vlees/worst brochette. Ondertussen speelden we enkele spellekes, babbelden en lachten we en leerden elkaar zinnekes in het Kirundi of West-Vlaams. Er werden ook nieuwe projecten aangehaald, enfin: een mooie avond

De volgende dag zou er om 10 uur voor ons een busje komen om ons naar Rwanda te brengen. Maar het zou Afrika niet zijn wanneer die bus daar niet om 11u30 was en er al 4 mensen in de -door ons gereserveerde- bus zaten. Gelukkig hadden we al wat uniformstukken en dergelijke gegeven aan de scouts van Buja want ons busje zat nu echt wel propvol. Omdat we nog altijd niks hadden gegeten lieten we de chaffeur stoppen bij een winkeltje langs de weg om wat eten te kopen. We aten bollen als ontbijt, dit kan je vergelijken met koude oliebollen maar dan een beetje meer brood achtig. Dan de lange kronkelige weg door de bergen in en overvol busje gedaan. Eenmaal aan de grens met Rwanda heeft Simon zijn bollen samen met wat gal daar achtergelaten, hij zag er op slag weer beter uit.

De trip van de grens naar Butare zelf duurde niet zo lang meer maar in totaal hebben we wel een uurtje of 4 op elkaar gepakt gezeten. ghoh ja, dat nemen we er bij.

Toen de akabe-scouts van Butare ons kwam begroeten bij de broeders was het eventjes slikken. Slachtoffers van de genocide, polio, brandwonden… Maar bij hun opening/verwelkoming zagen we hun vreugde en levenslust in hun ogen en in hun manier van doen. Het was hartverwarmend, pakkend. Afrika raakt ons meer en meer. De vlag van de zeescouts werd meteen opgenomen in hun openingsceremonie, het waren mooie momenten.

Na het avondeten ’s avonds hoorden we ergens muziek spelen, het bleek een trouwfeest te zijn. Het duurde niet lang of we stonden daar met ons kont mee te schudden. Het zottere voetenwerk probeerden we na te doen, maar dat was andere koek…

Vooraleer we in ons bedje kropen hadden we nog een goeie babbel over wat we tot hier toe zo allemaal hadden meegemaakt. Het is soms zeer zwaar en hard (bedelende kinderen, in Buja overal politie met machinegeweren) maar vaak ook zeer mooi en leuk (spelen met afrikaanse Welpen, ervaringen uitwisselen met afrikaanse loodsen; routiers)

De volgende ochtend wilden we graag een echte traditionele mis meemaken, het was immers zondag 🙂 Fabien, onze ‘gids’ hier wist ergens een mis zijn een beetje verderop. wij allemaal weer een busje in, op weg naar een dorpje ergens naast Butare. Eenmaal daar aangekomen bleek er uitzonderlijk geen mis te zijn om 10 uur… Lap, maar dan gingen we maar de markt doen.

De markt was weer eventjes chaos, er komen constant mensen rond ons samentroepen, het is meteen druk. Fabien had ondertussen ‘les patates douce’ gekocht. We besloten om terug te wandelen ipv het busje terug te nemen. Een goed idee bleek achteraf, want zo konden we nog een andere mis meepikken. Het is raar hoor, je loopt in een straat die je eigenlijk nauwelijks een straat kan noemen, de mensen die je ziet hebben niks, maar wanneer je dan een kerkje binnengaat hebben ze daar een immens geluidsinstallatie staan, en zingen ze hun liederen onder begeleiding van beats uit een mega synthesizer. Mochten de vieringen in België zijn zoals hier, de kerken zouden meteen weer vollopen. wat een sfeer!

Fabien nam ons mee naar een pad weg van de hoofdweg, en mooi dat het stukje wandeling was, we genoten er echt van Voor het middageten hebben we een plaatselijk winkeltje zijn voorraad pilsjaars (jawel!) en sardines opgekocht. Op een ander marktje kochten we tomaten fruit. Het was een heerlijk middagmaal.

Na de siësta hadden we een activiteit met de scouts. Eerst bonen uit hun peulen meppen. Alle planten lagen op een grote hoop, en dan meppen maar met een dikke stok! Daarna moesten de bonen natuurlijk nog worden gefilterd, en dat doen ze met zo een platte mand en te schudden en op te gooien. Een heuse techniek, maar het zou ons op den duur wel gelukt zijn, het was allesinds heel leuk.

Dan werden de loodsen in 3 groepjes verdeeld, en de chefs vormden een ander groepje. We ovehandigden de opbrengst van de dasringen aan Fabien, en die heeft het meteen voor onze ogen eventjes nageteld. Het klopte 🙂 Blijkbaar waren deze sessies ideaal, alleen maar lachende gezichten. Na de slotformatie, waarbij onze zeescoutsvlag netjes weer werd neergelaten, bleef iedereen nog een beetje hangen voor een klapke om of samen op de foto te staan.

Deze ochtend gingen we om 8 uur opstaan om aan onze dag te beginnen. Maar dat was zonder ene ekster gerekend. Die kwam namelijk om kwart voor zeven luidkeels zijn bek opentrekken, iedereen was wakker…

We hebben net het Afrikaans museum bezocht (nog door Boudewijn geschonken) en wat van ons zakgeld verdaan aan souvenirs. Straks gaan we samen met de scouts een maltijd bereiden gelijk ze dat hier doen, een idee van Olivier dat we helemaal zien zitten.

Morgen zouden we een nationaal park willen doen, en dan de dag er na gaan we richting Congo.

Voila, dan hebben we het weer gehad voor deze keer. Internetcafés hier zijn niet echt al dat: snelheden van 1 pagina per minuut op aftandse computers. Waarschijnlijk staat de boel hier vol met typ en stijlfouten, maar de seconden en dollars tikken hier weg, dus tijd voor veel verbeterwerk is niet…

Moar enfin, dit alles wat we meemaken is Afrika, dat is wat we willen. we hebben onze ups en downs, maar in het algemeen is het een prachtige ervaring