Na de middag hebben we een deel van de uniformen en kleurgerief gegeven aan de scouts. Ook de piraten werden hartelijk ontvangen. Daarna moesten we elk een stuk hout meenemen en naar een nabijgelegen veldje gaan. Daar stookten ze een vuurtje waar ze zo een typische pot opzetten om de bonen en zoete patatten te koken. Met de rest van de peulen en wat ander droog gras maakten ze een vuurtje waaronder ze maïskolven stopten. Een hele boel rook en zo, maar wel heel leuk allemaal om eens te zien.

De pot moest eventjes opstaan, dus besloten we om eerst de slotformatie te houden. Het was op dat moment nog helemaal niet duidelijk of we de volgende dag voorgoed zouden vertrekken of niet. Dus namen we het zekere voor het onzekere. Onze vlag werd voor de laatste keer neergehaald, liedjes werden gezongen en dansjes ingezet. Op zulke momenten is het vaak improviseren. Het leek alsof ze de polonaise gingen inzetten, ze vroegen of we het kenden, en het duurde niet lang of we waren weg op z’n “you don’t win friends with salad” (voor de simpsons kenners…)

Daarna was het onderhandelen geblazen. We hadden een afspraak met de buschauffeur voor de volgende dag. We wilden naar het nationaal park gaan en de volgende dag doorreizen naar de grens met Congo, het ligt immers toch op de baan.
Helaas dat wilden ze niet doen, maar na meer dan anderhalfuur onderhandelen hadden we een deal: de ene dag naar het park weg en weer, en de volgende dag terug vanuit vanuit Butare naar Congo… Het was het beste wat we konden doen.

En wees maar zeker dat het een goeie keus was, de ingang voor het park was wel weer een beetje duurder dan aanvankelijk gedacht, maar we hebben een onvergetelijke dag achter de rug. We vertrokken met een gids voor een wandeling langs de “gele” route. Op een bepaald moment sloegen we van het padje af, recht de jungle in. En dan plots van “kijk eens daar” en dan zitten daar op een goeie 10 meter van ons vandaan een groep wilde berg-apen. Het was echt super. Nog nooit zo iets meegemaakt. Eenmaal de apen versprongen naar een andere boom, slopen we mee in hun richting, zo hebben we 2 kleine aapjes zien eten op ongeveer 5 meter van ons. Het was zeker zijn geld waard, jandadde!

Bon, morgen dus naar Congo, de bus is in orde, terug met radio en zo 🙂

En dan nog dit:
We zijn te bereiken op een Rwandees nummer, Simon heeft een kaartje van hier:
00250 03037892
Dit is een heel stuk goedkoper voor ons, en het mooie is dat die kaart ook werkt in Congo.

En Tijs of Dimi of Renny: kan je nog eens op de “oude” rafiki blog zetten dat het momenteel hier te doen is? Er is blijkbaar verwarring.

En aan de Jins van Zingem: tis bijna zover hé, fris maar jullie Frans op 🙂
Maar vrees niks, het is hier gewoon de max. Leve Afrika!